Máis de sesenta escritores poñen a súa creatividade ao servizo da solidariedade no volume colectivo En defensa do poleiro, nome que recibe o claustro do mosteiro de Celanova onde está localizado o actual instituto da vila, que se quere converter nun parador de turismo. A Plataforma en defensa do uso público e educativo do mosteiro de Celanova, en colaboración coa Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG), presentará mañá ás 20:00 horas o volume, que edita Toxosoutos, na Fundación Caixa Galicia no Cantón Grande da Coruña. No acto estará presente o seu coordinador, Xoán Carlos Domínguez Alberte, xunto cos autores do contorno coruñés que participan na iniciativa: Olga Patiño, Diana Varela, Xulio López Varcárcel, Lino Braxe, Paco Souto e Francisco X. Fernández Naval. Ademais, tamén se exporán e poranse á venda as ilustracións da pintora Mané Boán que inclúe o libro mais proxectarase o documental O IESplicable, elaborado pola Plataforma, sobre a importancia do instituto de Celanova.

O presidente da AELG, Cesáreo Sánchez e a secretaria da Asociación, Mercedes Queixas asinan o prólogo do libro, que se xestou en só catro meses. Xoán Carlos Domínguez Alberte salienta que esta obra nace como "unha necesidade de facer fronte a un acto de barbarie por parte dos poderes públicos que pretenden expropiar un ben do patrimonio galego, a parte dedicada ó instituto, con fins especulativos". De feito, a semana pasada a Plataforma protestou diante do Parlamento e pouco despois, o parlamentario nacionalista Alfredo Suárez Canal pedía explicacións na Cámara galega sobre a intención de trasladar o instituto a un novo centro de ensino cuxas obras aínda non comezaron.

"As razóns que lle deron dende Educación é que o instituto ten goteiras ou barreiras arquitectónicas. Iso é falso. O instituto é un dos mellor acondicionados de Galicia, en canto a instalacións, equipamentos ou novas tecnoloxías. E queremos que siga estando nun recinto, o do mosteiro, coñecido como poleiro, que estivo secularmente dedicado á cultura galega", explica.

Marilar Aleixandre, Xesús Alonso Montero, Xosé María Álvarez Cáccamo, Anxo Angueira, Xurxo Borrazás, Lino Braxe, Francisco Castro, Xavier Cordal, Antón Cortizas, Lois Diéguez, Alfonso Eiré, Bieito Iglesias, Alberto Lema, Mario Regueira, Olga Novo ou Chus Pato achegan relatos e poemas "orixinais e inéditos" que fan relación a este conflito que mantén enfrontados os veciños co concello, que preside o popular Antonio Mouriño.

"Para a construción dun novo centro de ensino dedicáronse partidas ridículas. Están a vender unha cortina de fume. O propio concello foi apropiarse duns terrenos que non lles pertencen", apunta Domínguez Alberte.

Ademais, durante o acto proxectarase o documental O IESplicable, un documental de vinte minutos no que os seus profesores contan a razón de ser do instituto e a importancia que ten para Celanova a localización do centro neste mosteiro. "Animamos á xente a coñecer o intituto, xa que ten unha biblioteca impresionante, que alberga máis de 17.000 volumes. Dende o equipo educativo queríase que estivese aberto á cidadanía, pero non se permitiu. Iso, co agravamento de que a biblioteca pública está pechada", comenta Domínguez Alberte.

Pouco despois de presentar un ensaio sobre os ritos, o autor palmeirán ataca de novo coa súa pluma, nesta ocasión coa novela «As deusas do calvario»

Como tantos outros afeccionados á literatura, Francisco Antonio Vidal (1957, Palmeira) ve moi complicado vivir da arte de escribir, por iso se dedica profesionalmente á electrónica. Sen embargo, ten escritos unha ducia de libros, entre os que se atopan novelas, ensaios sobre a figura de Manuel Murguía e investigacións de carácter etnográfico, un eido que lle apaixona. O pasado mes de marzo, saía á luz a súa última publicación, As deusas do calvario .

-¿Que se agocha detrás deste título?

-Estas deusas veñen sendo un grupo de mulleres que teñen que enfrontarse a todas as vicisitudes da vida, desde coidar a un home paralítico hasta lidar cunha filla drogadicta. Son problemas que case sempre ten que resolver a muller.

-¿Trátase entón dun conxunto de historias?

-Si, é unha novela formada por retallos que hai que ir compoñendo e, ao final, conséguese unha especie de retablo barroco. Son historias individuais que se van mesturando.

-¿Pretende ser unha homenaxe ao colectivo feminino?

-Non é que sexa unha homenaxe ás mulleres, senón máis ben á loita pola vida. O que quero resaltar é que, ás veces, por moito que un faga, non consegue as metas propostas. Non quero dicir que o final sempre teña que ser o fracaso, xa que hai persoas que realmente chegan a triunfar.

-¿Elixe ás mulleres por algunha razón concreta?

-Cando un escribe, ás veces, os personaxes chegan a dominarte pero, por riba de todo, está a realidade. Neste sentido, quen soe atender aos familiares enfermos ou aturar a unha filla rebelde é a muller. Iso é unha realidade que non pode obviarse.

-¿Cales son para vostede os retallos máis destacados deste libro?

-Podería destacar varios, por exemplo onde se define o amor mediante unha fórmula matemática. Tamén como, desde o maltrato a unha gaivota, quedan especificados os personaxes ou a definición do frío desde un cuartel.

-Esta novela saíu á luz pouco despois da presentación dun ensaio sobre os ritos e a fe, ¿que é máis complicado, escribir novelas ou obras de investigación?

-Os libros de investigación están dirixidos a un público moi concreto e teñen que servir para achegarlle información nova ao lector, senón é mellor non facelos. Isto implica un traballo intenso de mirar bibliografías, percorrer lugares, falar con xente... Pero a novela tamén implica moito esforzo. No caso de As deusas do calvario , eu decido poñerme con ela despois de ler dous libros e movo moita información e publicacións diversas para ir creando os personaxes. Cada obra, independentemente do xénero, require o seu traballo.

-Electrónico de profesión, escritor de vocación, ¿soa un pouco raro?

-Por raro que pareza, eu xa fixen o bacharelato por letras e empecei a escribir artigos cando tiña 19 anos. Á hora de pensar de que vou comer todos os días, decanteime pola electrónica.

-¿O de escribir é entón unha afección?

-Escribir é unha forma de manifestar as preocupacións que un ten, isto non quere dicir que ao plasmalas nun papel se resolvan as preguntas, pero si consegues enfocalas mellor.

-¿Que ten na mente nestes intres?

-Por unha banda, estou pendente de organizar algún acto para presentar a novela en Barbanza e, por outra, estou xa traballando en novas historias. Sempre hai cousas pendentes, un nunca pode parar de escribir.