144 páx. (105x165 mm.)

Con este poemario ofrécenos Maximino Cacheiro Varela "unha nova imaxe de si mesmo, máis triste ca nunca, coma o fulgor dun rescaldo que se vai apagando", en palabras da ensaísta María Poumier, que é autora do moi atinado limiar do libro. Son poemas que expresan o devir persoal do autor ao longo da súa historia existencial (exilio e volta a Ítaca) en clave simbólica. A fermosura do libro tamén está resaltada grazas ás ilustracións de Antolín Cacheiro, irmán do poeta.