Un poema persegue ser o equilibrio do universo en varios versos. É a vontade transformadora das pulsións esenciais, coas que se constrúen vidas. E este Poemario pretende perpetuar a sombra dos efectos, nese tempo ancorado da memoria onde todo é voz ferida do vivido. Dende o principio dos tempos, una voz poética narrou o asombro, o descubrimento, a pulsión emotiva do sentido. Os encontros e os desencontros; a distancia e a ausencia; o bálsamo e a fondura do latexo de algo así, como a melancolía de existir sen existencia. Todo é verso, e poema da sombra horizontal que provocas...