Son poemas sobre a saudade e a soidade. Sobre o amor e o desamor. Sobre a nostalxia dos amores perdidos e dos nunca consumados.
Tardes de rúas solitarias, ventás sobre terrazas e tellados, sobre tendais de roupa so vento e antenas parabólicas. Tardes de chuvia esvarando nos cristais ou de solpores luminosamente vermellos no mar. E sempre constante a presencia dunha ausencia. A presencia dunha ausencia que é, realmente, o sentido último da saudade.