OLGA NOVO (Vilarmao,
A Pobra do Brollón, 1975) é unha coñecida poeta e ensaísta licenciada
en Filoloxía Galega pola Universidade de Santiago de Compostela. Mañá
presentará na súa terra natal o poemario ‘Cráter’.

En que consiste a obra?

É un libro de poemas que exalta a beleza, a vida e o amor como
motivos de liberación humana integral. O título ten que ver coa miña
propia concepción da poesía. Un cráter pode ser a boca dun volcán e
tamén producirse, coma os cráteres da lúa, polo impacto dun corpo
astral. Para min a poesía é un impacto e é ao mesmo tempo a posibilidade
íntima de expansión do sentir e do pensamento, é dicir, da linguaxe
profunda. Así, o libro contén catro partes que constitúen os síntomas
dunha erupción volcánica: Cinsa, Pedras, Lava e Rocha metamórfica. A
cinsa, o corazón do libro, trata sobre o abandono, por parte dos poderes
políticos, do noso mundo rural galego. É un canto á beleza que se
extingue, e cántoa como valor de resistencia e supervivencia. Co noso
mundo rural vaise unha cultura, e con ela a nosa lingua. Os e as poetas,
que vemos e amamos a beleza e a vida, non podemos ollar para outro
lado. Dándolle lugar en min a este mundo de algún modo fágoo revivir.
Neste libro hai moitas elexías, declaracións de amor a seres que xa non
están, pero hai tamén unha proclama rotundamente vital, libertaria,
optimista e que loita sen descanso pola felicidade e o progreso humanos.

Que supón presentar en Brollón?

Esta presentación é un verdadeiro pracer poético para min
porque neste acto non haberá só a presentación do meu libro, senón que
estaremos xuntas tres xeracións poéticas de Brollón: o brindeiro Pepe de
Forgas, unha marabilla da poesía de tradición oral, que estará
acompañado á zanfona por Xosé Maceda; e ademais contaremos coa lectura
poética dos nenos gañadores do concurso de poemas de Nadal, Sheila
Leiras, Iago López e Joel Fernández. Unha xornada de Poesía Nosa para
disfrutar.

Precisamente a casa da cultura da Pobra do Brollón leva o seu nome dende hai un tempo.

É unha honra que o meu nome
represente a cultura no lugar no que nacín, obviamente. Nese meu nome en
realidade hai moitos outros nomes de persoas que traballan decote polo
progreso do pensamento e o avance da cultura, da escrita e da non
escrita.

Como recorda o día do nomeamento?

Con moito agarimo, polo afecto de tódalas persoas que alí
estaban acompañándome e pola valentía dunha corporación municipal de
esquerdas que estaba a dar nome e voz, a través de min, á xuventude
progresista de Galicia, a unha muller nova, a unha creadora do lugar, de
familia humilde.

Nesa xornada houbo un momento especial no que recordou a catro veciños de Brollón.

Foi para min o momento máis especial, eu nomeei á corporación
municipal do 36, en nome da memoria que proclama a verdade e a xustiza
cos xustos asasinados e silenciados polo fascismo. Porque no meu nome
tamén debía estar o deles.

Non é a primeira vez que ten un recoñecemento dos veciños xa leu o pregón das festas de Monforte.

Si, no 2008. Foi tamén un pracer e unha honra para min poder desexarlle aos veciños a ‘Ledicia de Lemos’.

Recuperando a súa faceta de poeta. Como foron os primeiros pasos nese eido?

Empecei a escribir de moi nena, cando
xa sabía de memoria os poemas daqueles libros de texto dos meus irmáns e
entón decidín escribilos eu para que non se me acabaran nunca… na fonte
de Vilarmao, na casa, nos soutos e nos lameiros. Co natural pracer dun
xogo necesario que xa non me ía abandonar. Porque a poesía ía comigo
vendo a beleza do mundo e sentindo todo de todas as maneiras, como di o
poeta Fernando Pessoa. Ir cara á poesía foime algo natural, como para o
corvo ir beber a gota que calmará a súa sede; para min ser poeta foi
simplemente ser eu.

Tiña dificultades para acceder á poesía?

Accedía á poesía cada mañá esperando o transporte escolar, uns
minutos de escoita do grilo ou dun paxaro. Accedía a ela de forma
natural, como supoño que fixeron tódolos poetas populares dos que non
gardamos nome pero si memoria a través dos seus cantos. Á poesía
profunda, para quen a sabe ver e quen a ama, accédese pola vida e non
polos libros.

Como recorda a publicación do seu primeiro libro, A teta sobre o sol?

Como un proxecto editorial fermoso
levado a cabo por poetas entusiasmados e xenerosos que me deron a
posibilidade de amosar ao mundo aquel meu mundo, a miña ollada, a miña
forma de respirar o osíxeno do amor, da vida, da beleza, da liberdade.

Vinculase a súa poesía o erotismo, como valora esa relación?

Na miña poesía hai unha profunda proclama erótica no senso en
que eu celebro a plenitude da vida, e polo tanto tamén a do corpo e a
dos sentidos todos. A felicidade dos seres é o que verdadeiramente
importa, e ninguén é feliz se non é libre, e ninguén é libre se reprime o
seu sentir. Eu canto ao erotismo como canto a terra, o pensamento, a
lucidez, a rebeldía, os lugares e o amor, porque a poesía é a beleza
múltiple e plural do mundo e nela cabe todo e nela cabemos todos e
todas.

Combina a poesía coa docencia. Son mundos compatibles?

Por suposto. A poesía é compatible coa vida e sen ela non
existe, polo tanto, con paixón e ledicia todo vai adiante. Ademais
incluso a docencia me ten inspirado algún poema de agradecemento ao meu
alumnado. O profesor tamén debe aprender dos seus alumnos e alumnas.
Como dicía o poeta lugués Luis Pimentel: «o poeta é un mestre sin ira».

Cales son os seus plans de futuro no mundo da literatura?

Van sempre da man da miña vida: a procura dunha existencia
plena no ético, no estético e no emocional. Poesía Amor e Liberdade.
Facer feliz a quen me fai feliz e ir facendo con calma pero sen pausa o
lento traballo pacífico do progreso do pensamento. Para que a utopía
teña o seu lugar neste mundo, hai que seguir soñando e proclamar o soño:
ese é o deber dun poeta.