A
editorial Toxosoutos vén de sacar a luz, na colección “Nume”, 1980 (ano
cero) de Rubén Martínez Alonso, cuxas primeiras publicacións literarias
tiñeron lugar no eido da

poesía
a través da revista Dorna. 1980 significa a súa primeira incursión no
ámbito da narrativa. O pequeno, pero intenso, volume de oitenta páxinas
leva un título que fai referencia á crenza de que tras a morte por
suicidio unha persoa volve de novo ao ano cero.Trátase, pois, dun
monólogo onde o tempo e mais o espazo desaparecen na procura da
ubicuidade absoluta: a consulta da psiquiatra, o máis alá, a infancia, o
futuro, o pasado, o presente (“xa todo foi, é e será a un tempo”),
mentres o narrador Eu confúndese con El e ás veces con Ela co que o Ego
asume outros eus e a dualidade de xénero. Ansiedade, obsesión, angustia,
destrución, psicose, suicidio, expulsión do paraíso, orfandade,
soidade, dor, enfermidade, desamparo, violencia, maltrato, nai, pai,
irmán…son os campos semánticos sobre os que xiran as reflexións do
protagonista , quen aspira reiteradamente á morte por suicidio porque
non hai esperanza ou porque é o único xeito de encararse coa vida. Unhas
palabras descarnadas e brutais que non deixarán indiferente a ninguén e
que nos producen, cando menos, desacougo.