Hai varios motivos para celebrar a saída deste libro de Mariña Pérez Rei (Toxosoutos), premio "Antón Avilés de Taramancos" no seu IX certame de relato de aventuras. A primeira, que o certame e a editorial que o ampara apostasen pola escrita máis alá doutros criterios máis ou menos paternalistas que privilexiasen un potencial lector preguiceiro, previsible e decote desprezado. O certame é " de relato de aventuras" e aquí cabe tanto un caprichoso encadeamento de avatares coma, en contadas ocasións, o porfiado empuxe do heroe por certo cambio de escenario significativo onde vivir e medirse: algúns textos de mestres do xénero, como Conrad, remítennos a esta situación onde a aventura, como tal, queda estilizada, ralentizada peripecia, para ser un acto de vontade, intención heroica: puro pensamento valente. Esta é unha aposta arriscada, agora e sempre; pois ben, por aí circula este relato.

Este é un segundo motivo para celebrar a saída deste libro: con esta temática poderiamos atoparnos cun clásico libro benintencionado, politicamente correcto sobre as penurias dos subsaharianos que cruzan desertos, que se someten a mafias para atopar a redención, certa dignidade en Europa; unha especie de narración "Pepiño Grilo" que ultimamente tanto abundou.... Pero non. Sen renunciar a contar esa miseria, esa miseria que debe ser contada como calquera outra, Costa necrópole abandona calquera "tipismo" e fai do protagonista, Said, unha persoa calquera, moi reflexiva, moi lúcida, que puidera ser tanto do terceiro, segundo ou do primeiro mundo; isto é o que lle dá unha prestancia e unha dignidade que a miúdo desaparece en nome duns supostos e consabidos "valores", noutras narracións con este tipo de personaxe. Esa é a aposta, creo, deste libro.

O camiñar do subsahariano polo deserto é, nos mellores momentos do relato, o facer de calquera persoa teimuda, valente, ambiciosa cara ao outro que nos agarda ou que esperamos que nos agarde como promesa por ter nacido, é o facer da ilusión que nos tensa como frecha antes da consabida derrota... O sol, a sede, o porfiado camiñar, a espera inevitable no inevitable traballo son fíos mínimos onde se tece a historia do protagonista. O mellor de todo, ao meu entender, é cando máis espido está o relato pois é aí cando estamos nós, calquera de nós, como voz, enfrontándonos a medos e a ilusións perante o descoñecido, adestrándonos en círculos sobre a Casa ou arredándonos definitivamente dela; independentemente de raza, condición social e outras consideracións sociolóxicas.

Hai unha vontade clara por afastar a narración dun realismo que para este propósito sería parvo; a voz deste protagonista é elegante, rica e, ao tempo, contida. A narración abeira á lírica, aquí, sen desmesura: contense no sentimental e chega ao argumentativo: fugas sobre fugas, nisto dos xéneros. Un libro distinto, pois, unha aposta para ler. Por certo, ten unhas ilustracións, en tinta augada, moi de agradecer á autora e á editorial: magníficas.