84 páx. (105x165 mm.)

Con este poemario quere María Reigosa contaxiarnos a inquedanza do fenómeno poético. Chámanos a atención o subtítulo, pero entendemos todo o seu significado e valor semiótico cando rematamos a lectura.destes poemas por onde esvara a tristeza, o paso do tempo como unha tarde de chuvia con jazz ou blues ao fondo, e aínda máis ao fondo unha Galiza difuminada na contemporaneidade. A miúdo os textos son case escénicos, guiados por acotacións, plenos de elipses e silencios que acompañan as diversas referencias musicais e artísticas (mesmo da cultura de masas e pop art) da autora.