Apoloxía dun matemático é, se se le coa atención que merece, un libro dunha tristura abafante. É enxeñoso e agudo e cun elevado talante intelectual, a claridade cristalina e o seu candor seguen presentes e, si, é o testamento dun artista creativo. Pero tamén é, dunha maneira sutil e estoica, un lamento apaixoado pola perda das capacidades creativas que se adoitaban posuír e que non volverán xamais. Non coñezo nada semellante na literatura.