Os escritos de Lorena Costoya, tanto en castelán coma en galego, non só falan do desamor, tamén do amor correspondido, aínda que doloroso, e da morte, que lle tocou de preto con tan só 15 anos e que xogou un papel importante nos seus poemas e pensamentos daquela época. Tamén falan da amizade ou de como se sentía cando o seu pai debía marchar para o mar. Na súa xuventude, rimaban as ideas na súa cabeza. En canto podía, collía aqueles cadernos e garabateaba as palabras que lle viñan: primeiro, sen orde aparente, e logo collendo forma de poema. Este libro é a selección dos que ela considera mellores ou imprescindibles.